کیفیت زندگی خوابگاهی دانشجویان دختر دانشگاه‌های دولتی ایران

خوابگاه دانشجویی به‌عنوان فضایی اجتماعی و فرهنگی، نقش مهمی در رضایت دانشجویان از دانشگاه و آموزش عالی ازیک‌سو و عملکرد آموزشی آن‌ها ازسوی‌دیگر دارد. به همین سبب، درک شرایط زندگی خوابگاهی و تدبیر برای بهبود آن ضروری به‌نظر می‌رسد. مقالۀ حاضر ضمن مفهوم‌سازی کیفیت زندگی خوابگاهی، با استفاده از روش پیمایش و فن پرسش‌نامه، به بررسی کیفیت زندگی خوابگاهی 2500 نفر از دانشجویان خوابگاهی دختر در 10 منطقۀ دانشگاهی و 22 دانشگاه کشور پرداخته است. یافته‌ها نشان می‌دهد که در بُعد رفاهی، دانشجویان از امکانات رفاهی اتاق، ساختمان و خوابگاه، امکانات فرهنگی در خوابگاه، و امکانات رفاهی کالبدی خوابگاه ناراضی بوده‌اند. در بُعد فرهنگی، ازیک‌سو دانشجویان از فعالیت‌ها و برنامه‌های فرهنگی در خوابگاه ناراضی بوده‌اند و ازسوی‌دیگر، از وقت فراغت آنان به‌گونه‌ای مطلوب استفاده نمی‌شود. در بُعد اجتماعی، جنس آسیب‌های اجتماعی برای دختران، بیشتر مربوط به امر جنسی و از نوع روابط دوستی بود (رابطۀ دوستی، رابطۀ جنسی، و پارتی). شایع‌ترین مواد دخانی مصرفی بین دانشجویان، ابتدا قلیان و سپس سیگار، مشروبات الکلی، مواد مخدر، و پیپ بود. بسیاری از دانشجویان از دامنۀ زمانی رفت‌وآمد در خوابگاه، ناراضی بودند و روی‌هم‌رفته، رضایت دانشجویان از کیفیتِ ذهنی زندگی خوابگاهی، چه در شکل شهودی و چه در شکل منطقی آن، پایین بود. نتایج به‌دست‌آمده، نشان‌دهنده پایین بودن کیفیت زندگی عینی در سطح خوابگاه‌های دانشجویی دختران است که به‌نوبۀ خود، بر کیفیت ذهنی آن‌ها نیز تأثیر گذاشته است.